Koni Marwina Pikin

Lieve allemaal,

Inmiddels zijn we al weer een stukje meer ingeburgerd in Moengo. Ons project hebben we voor Surinaamse begrippen zeer officieel geopend middels een 'vergadering' met alle crafters die zullen verkopen via de shop. Dat ging ongeveer zo: iedereen werd 2 dagen vantevoren gebeld met het bericht om bij Tresna te verzamelen. Stoeltjes werden achter het huis gezet en toen was het wachten op de crafters. Er waren er welgeteld 3 op tijd en langzaamaan kwamen er steeds meer binnendruppelen. Het voelde voor iedereen in eerste instantie een beetje ongemakkelijk, maar het was prachtig om te zien dat veel van de aanwezige crafters (uiteindelijk kwamen er toch 12 van de 25 opdagen) steeds enthousiaster werden van Tresna's verhaal. De naam van de craftshop (zie titel) is toen ook besproken. Wij hebben verteld wie wij zijn en benadrukt dat wij met kennis hierheen komen en niet om Tresna veel geld toe te stoppen. Dat is heel belangrijk, want iedereen denkt zodra ze ons 'Bakra's' (zo heten blanken hier) zien: kassa! Dat was vooral schrijnend toen we die dag daarop de betonstorters gingen helpen bij het storten van de vloer in de craftshop. Ze vroegen daarna ineens een veel hogere prijs aan Tresna, waardoor zij weer moest onderhandelen en uitleggen dat wij haar niet financieel komen ondersteunen.

In dit gebied wonen bijna alleen 'bos creolen': donkere mensen. Wij vallen als blanken dus enorm op en dat was te merken toen we samen met Tresna naar het dorpje Petondre gingen om daar ook enkele crafters op te zoeken. Toen we daar aankwamen konden we geen kennismaken met de dorpskapitein want die was in een belangrijke bespreking. De kinderen in het dorpje kwamen ons echter wel meteen als vreemde objecten bekijken. Ze wilden vooral aan ons haar voelen, want dat kroest natuurlijk niet. In gedachten konden we ons al voorstellen hoe ze erover zouden gaan opscheppen dat ze Bakra haar hadden gevoeld!

Ons eerste weekend in Moengo bestond uit een dagje Albina (dorpje bij de grens met Frans-Guyana), waar we toch maar Tresna's broer die brandweerman is erbij hebben gehaald, om niet alleen maar met vrouwen over straat te hoeven. In Albina is een levendige markt; iets dat in Moengo nu nog ontbreekt, maar wat men wel wil opzetten. Weer terug in Moengo mochten we 's avonds mee naar een Broko De. Dit is een rouw ritueel voor iemand die 8 dagen daarvoor is overleden. Dat klinkt heel heftig, maar in onze ogen is het gewoon een feestje met veel drank, muziek en dans. Iedereen mag gewoon komen: je toont daardoor je medeleven met de familie die moet dansen tot zonsopgang. Dansen hebben wij ook zeker gedaan: compleet met traditionele Pangies aan. Een optreden van een dansgroepje liet zien dat we nog heel wat kunnen leren trillen met onze billen, maar we boeken toch al vooruitgang in het dansen.
Op zondag vierde Suriname zijn Onafhankelijkheid en dat gaf ons de gelegenheid om Brunswijk in real life te zien. Brunswijk komt oorspronkelijk uit dit gebied en komt daar met dit soort evenementen steeds weer terug.

In de week hierop hebben we ons verschillende dagen compleet in het zweet gewerkt in de craftshop. Van houten muren krabben en schuren tot het plaatsen van tegels. We zijn zelf aan de slag gegaan omdat Tresna de materialen al wel in huis had, maar de middelen nu niet meer heeft om vakmensen te betalen. Het tegelen hebben we geleerd van de broer van Tresna. We zijn er letterlijk mee door gegaan totdat onze handen open lagen van het vretende cement.

Het afgelopen weekend zijn we met de hele groep naar Frans-Guyana geweest. Een hele ervaring en vooral omdat we mochten logeren bij de zus van Tresna en daar gebruik mochten maken van een traditioneel Marrontoilet en het baden in een kreek. Het eerste bestond uit een houten huisje met middenin een soort schoorsteentje boven een enorm gat in de grond met een goede ammoniaklucht. De kreek was heel mooi, maar de angst voor piranha's en krokodillen zat er toch wel in.

In Frans-Guyana zelf hebben we gezien wat Frankrijk nu doet met zijn voormalige kolonie. Alles wordt geimporteerd in overzeese Carrefours en Super U's, waardoor de eurotekentjes in de supermarkt goed omhoog schieten. Daar krijg je dan wel weer stokbrood, kaasjes en wijn voor terug. Vanwege de import is er geen enorme industrie in Frans-Guyana en veel mensen leven dan ook van de kinderbijslag en krijgen dus veel kinderen. Voor ons onderzoek naar toerisme zijn we bij het Office du Tourisme, de markt en een cultuurorganisatie Mama Bobi geweest. Daaruit bleek dat toeristen trekken vanuit Frans-Guyana gemakkelijker gezegd dan gedaan is. Veel toeristen komen op familiebezoek en een tour opzetten is lastig vanwege de strenge europese regelgeving.

We gaan nu aan onze europese lunch beginnen met de ingredienten uit 'Frankrijk' ;)

Liefs!